Polecane przez czytelników :)

"-Pieprzysz się z nią? -Nie wiem." Autroska analiza bezpiecznej odpowiedzi :P

      Każda decyzja, którą podejmujemy jest albo dobra albo zła. Nie ma niczego pośrodku. Albo zero albo już coś. Jakiś niedouczony, ale jed...

środa, 8 lutego 2017

Pan doktor i nerka na sprzedaż ;)


   Dzień rozpoczął się jak zwykle. Poranną kawą i lekkim śniadaniem około godziny jedenastej. Przeciągałam swój śniadaniowy rytuał analizy giełdy światowej w nieskończoność. O ile, na bloombergu, artykuł o zmuszającej do zmiany strategii handlowej w Europie, pozycji Le Pen i Brexicie, był ciekawy, o tyle The Street nie zaskoczył informacjami o spadku europejskich akcji mieszanych.
   A większości z Was, to i tak nie obchodzi. Chociaż dla mnie, to zwyczajne życie dziołchy ze wsi :P

   Poszłam do tego mojego lekarza. Bo już nie mogłam chodzić. Prywatna wizyta w zeszłym tygodniu zdecydowanie mnie rozczarowała. Jakieś leki mi idiota zapisał. A ja leków nie biorę. Przynajmniej staram się. W miarę możliwości.

   To może od początku.
Miałam chyba 13 czy 14 lat, to w sumie nie tak dawno, kiedy usłyszałam, po intensywnym leczeniu, że moja prawa nerka będzie wymagała usunięcia, jeśli znowu zacznę ją odczuwać w taki sposób jak przed leczeniem. Czyli cholerny ból. Od tamtego czasu jakby zniknęła. Nie wiem czy to siła woli, czy strach przed operacją, ale nigdy więcej jej nie poczułam. Z pewnością nie umarła, bo zwłoki śmierdzą i coś tam bym poczuła. Żyła w zdrowiu i szczęściu. Jak przystało na nerkę gotową na sprzedaż. Gdybym wtedy miała tę wiedzę co dziś, to rychło bym ją sprzedała, ale ona cwana była i zapomniałam o niej na te cholerawieile lat.
   Przyjdzie kryska na Matyska, mówiła mama. I przyszła piękna, obecna zima. Lód skuł, śnieg zasypał, a ja biegiem do domu. Najpierw po schodach, a potem po parkingu. Patrząc na uśmiechające się do mnie Disco stojące pod ceglaną ścianą, wyrżnęłam jak długa na prawy bok. Ręka, noga... mózgu nie miałam ze sobą chwilowo, ale reszta na glebie. Obok mnie. Zupełnie osobno. Części oddzielone od ciała. Tak czułam. Na kolanie rósł mi guz. Przyłożyć lodem, mówią. Dlatego nie wstawałam z oblodzonej powierzchni kostki parkingowej. Poleżę, to przejdzie, myślałam bezmózgową wówczas głową. Nie przeszło. Pozbierałam wszystko co rozsypało się z wnętrza torby, bo jej nigdy nie zamykam – i tak się nie da, a poza tym stara czasu. Spojrzałam dookoła i buchnęłam śmiechem. Żeby ten, który kiedyś będzie oglądał nagranie z parkingowej kamery, miał jeszcze lepszy ubaw i wpadł w konsternację. Wredna ze mnie suka hehehe.
   Dwa dni później poczułam nerkę. Ledwie dawałam radę na kilkudniowym wyjeździe z synem na narty do Szczyrku. Po powrocie nie było lepiej. Wmawiałam sobie, że to coś innego. Ona nie dawała za wygraną i prawie słyszałam jak z wyszczerzonymi zębami w szyderczym uśmiechu woła: To ja, twoja nerka, nie zapomnisz o mnie tym razem, głupia suko!
 
   Wizyta w renomowanym, prywatnym gabinecie lekarskim nie przyniosła skutku. Tym bardziej, że nie wzięłam żadnego z zapisanych mi leków. Jakoś dziwnie brzmiały ich nazwy. Ba! Żadnego z nich nie wykupiłam. Nawet nie zajrzałam do apteki. Zadzwoniłam do mojego lekarza. Przyjaciela rodziny. Starszego, siwego Pana po siedemdziesiątce. Szalony doktor, jak nazywamy go w naszym wąskim gronie. Opowiedziałam mu moją historię pomiędzy odpowiadaniem na pytania w stylu: A seks uprawiasz regularnie? Dlaczego nie? A to krew jednak oddajesz regularnie i wciąż jesteś zdrowa? No jak, dlaczego pytam? A co to ja nie wiem, że nasze pokolenie nie używa prezerwatyw? Jaka różnica wieku? A z kim się spotykasz, bo mój syn ciągle w Tobie zakochany? Jak to nie znasz mojego syna? Podjedziesz jutro? Wszystko jedno gdzie, nie wiesz, że ja jestem wszędzie?

   Pytań było sto razy więcej, ale te utkwiły mi w pamięci. Pojechałam jutro. Czyli dzisiaj. Otwieram drzwi, bo jak zwykle otwarte, a nawet uchylone – tak samo ma z drzwiami samochodu, jak widzę, że otwarte to mu zamykam, bo średnio bezpiecznie trzymać auto z rozpostartymi na oścież drzwiami na parkingu pod blokiem - i słyszę jak gdera już do mnie, bo wie, że to ja. Tylko ja przychodzę o nieumówionej porze, zazwyczaj mam godzinę spóźnienia.

- I po cholerę mnie nie słuchasz? Jakieś diety sobie urządzasz! Odchudzanie? Lepiej więcej seksu, albo na rower wsiądź i do mnie na ciasto przypedałuj, a nie zachciewa się sylwetki na diecie cholera wie jakiej! Na tę nerkę, to żadna nie jest dobra!
- Dzień dobry – przerywam, oskarżający mnie, ton monologu. Czyta mi w myślach, a ja znowu mózg zostawiłam na blacie w kuchni.
- A dzień dobry, dzień dobry, Agnieszko! – uśmiecha się do mnie jak mój ojciec, kiedy go odwiedzam z butelką czystej, a po całym tygodniu zapieprzania nie zdążył zakupić nic porządnego, więc wstąpił tylko po piwo do naszego wiejskiego sklepu i teraz jest skłonny wylać je kotom na starą patelnię, bo wie, że jak naleje mamie, to się zmarnuje, a one wypiją z ochotą i bez marudzenia, a rano każdy po egzemplarzu myszy przyniesie, żeby zdobyć jedno poklepanie po puszystej głowie i dwa podrapania za uszami. Wdzięczność, to się nazywa.

- Panie doktorze – zaczynam – a nie da się bez tego wypominania? – uśmiecham się przy tym i trzepię, wytuszowanymi pięć razy, rzęsami.
- Da się – mówi – ale nie dzisiaj – spogląda na mnie mądrością oczu – dzisiaj posłuchasz kazania, bo do kościoła nie chodzisz – widzę sarkazm na jego twarzy.
- A doktor też nie chodzi – odpalam racę i uśmiecham się wywołując godzinną dyskusję na czarne tematy. Lubimy to. On Żyd. Ja ateistka z katolickiej rodziny z urodzenia, a z prawosławnej z pochodzenia. Mamy o czym podyskutować. Jest pięknie, ale nerka zaczyna o sobie przypominać i mówię mu o tym kręcąc się na kanapie.
- Czy ja nie mówiłem milion razy, że masz pić tylko wódkę? – coś tam pisze po swojemu na wielkich, białych kartkach i nawet na mnie nie patrzy. Uśmiecham się. – Jak myślisz, że nie widzę twojego uśmiechu, to się mylisz! – przestaję się uśmiechać – Ale nie pierdol, masz piękny uśmiech. – teraz to śmieję głośno.

- Na tej diecie, o której rozmawialiśmy, kazali pić wytrawne wino...
- A na tej diecie, o której rozmawialiśmy kilka lat temu, wino jest do bigosu i krewetek, pamiętasz? – zagaja o rozmowę o krewetkach z Tajlandii i tak mija pół godziny.
- Czyli, że co? – pytam zdezorientowana.
- Czyli, że żadnych obtłuczeń nie ma. Wywrotka nie jest przyczyną. Przyczyną jest zła dieta. Z tego co widzę, zaczęłaś dietę piątego stycznia. Pierwsze objawy następują po czternastu dniach. Idealnie. Wywrotka miała miejsce dwa dni wcześniej. Idealnie. – nadal coś notuje nie patrząc na mnie. Zastanawiam się, czy nie wymyślił sobie tej teorii, żeby jego było na wierzchu. Czyta mi w myślach, jak zwykle.

- Jakbyś była taka nieufna dla tych, co się w nich zakochujesz, to pestka, ale mi nie ufasz? – tym razem spojrzał mi głęboko w oczy – Wódkę masz pić, a nie wino! – zagrzmiał – Myślisz, że nie widzę w twoich kartach choroby tej nerki, tego włókniaka, czy tej zmiany w osoczu?
- Nie myślę – palnęłam.
- Oj, Ty głupia – zaśmiał się tubalnie – a wyglądasz na rozumną kobitę. To co mi powiesz o tej fotowoltaice? – zapadłam się w sobie z wrażenia.
- A skąd doktor wie, że ja coś o tym wiem? – pierdyknęłam pytaniem z dupy.
- Dziecinko, ja wszystko wiem jak idzie o interes. Żydem jestem, nie? – zaśmiał się w głos, a ja mu w tym wtórowałam. Niezły z nas duet, notabene.
   A wracając do moich dolegliwości. Zamieniłam wino na wódkę i nerkę jak ręką odjął, choć żadnej ingerencji chirurgicznej nie było. Jedyny lekarz, którego znam, co zapisuje leki na receptę ważną w monopolowym. Może na studiach był dobrze słuchającym barmanem? A nie, bo to Żyd. Pewnie był właścicielem baru ;)