512 elektrod na Dzikim Zachodzie ;)

      Są takie rzeczy, których podobno nie da się spieprzyć. Nie u mnie. Całe moje dotychczasowe życie było karuzelą. Od euforii po czołganie się w błocie. Na przemian. Spełnianiem marzeń i waleniem głową w mur. Zabawą i żałobnym smutkiem jednocześnie. Do czego zaprowadzi nasza ludzkość ten Świat, jeśli wszyscy będziemy tańczyć nago w deszczu? Do zagłady? Ziemia wytrzyma. To my, ludzie, nie wytrzymamy? Na szczęście ludźmi nie da się w pełni rządzić. Bo są niepokorni. Rzucanie człowiekowi wyzwania, to igranie ze śmiercią. Kiedyś myślałam, błędnie, że ludzie są z natury dobrzy. Teraz wiem, że ludzie są źli, tylko zależy po której stoją stronie.

     Analizując moje spełnianie marzeń, to żadne mi się nie spełniło. Nic mi nie wyszło. Żadna miłość. Żadna rodzina. Żadna podróż. Żaden romantyczny wieczór. Ktoś powie, że jeszcze wszystko przede mną. Ale skąd pewność, że wsiadając za chwilę do mojej dwulitrowej mazdy w najszybszym kolorze, nie rozpieprzę się na którymś zakręcie? Kto mi powie, że to nie jest możliwe? Kto zapewni mnie, że jutro będzie lepiej? Jeśli jutro w ogóle będzie.

     Był moment, do którego szłam jak burza. Szybko i niespodziewanie. Jak ona, z pięknymi efektami błyskawic i grzmotów. Ale nie zawsze da się być w ofensywie. Czasem jak życie napierdala do ciebie serią z kaema, to trzeba, niestety, trzymać głowę nisko. Poczekać, aż przeładuje i... albo dać się zabić, albo odpowiedzieć ogniem.

     Pamiętam taką rozmowę z lipca 1996 roku z K. Leżeliśmy w namiocie i prowadziliśmy nasze conocne dialogi. Poruszaliśmy miliony tematów. Wtedy uświadomiłam sobie czego powinnam oczekiwać od mężczyzny. Na własną zgubę – mądrości i rozmowy o wszystkim, a także umiejętności wspólnego, nieskrępowanego niczym milczenia. A z bardziej porąbanych oczekiwań chciałam, żeby nosił ze sobą pistolet hehehe.

     Dwadzieścia lat temu! A głupota pozostała mi do dzisiaj :)

     Wtedy K. wrzucił temat marzeń. Były różne. Od samochodów, jachtów, samolotów, aż po najbardziej ekstremalne przeżycia. Młodość ma swoje prawa i nie rozmawialiśmy wtedy o rodzinie w białym domku z ogródkiem. K. zadał mi pytanie o takie marzenie, które dałoby mi jakąś moc, a jednocześnie jest niemożliwe do spełnienia. Chodziło o to, kim chcesz być. Wymyślaliśmy różne cuda. On chciał być, na przykład, jedyną kulą w rewolwerze kowboja na Dzikim Zachodzie albo żyletką firmy Polsilver którą goliłam okolice bikini. 

Śmieję się jak dziecko, kiedy wspominam tamte dwa miesiące.

- A Ty, Aguś? - zapytał nad ranem – Wymyśl coś jeszcze, bo moje na razie najlepsze. Przebijesz mnie? - mrużył oczy i uśmiechał się zawadiacko.

     Uwielbiałam K. Chociaż już wtedy nie byłam wobec niego w porządku. Ta wakacyjna miłość nie miała mieć dalszego ciągu. Tak ja myślałam. Okazało się później, że K. ma zupełnie inne zamiary. Ale wiecie, głupota szesnastolatki nie zna granic :)
Jednak chciałam być w jego głowie. Chciałam wiedzieć kim dla niego jestem. Wypaliłam zatem wprost i wygrałam:
- Oczywiście! Chcę mieć 512 elektrod! I być wypasionym elektroencefalografem!