(nie) zapomnieć - o tym co wszędzie, gdzie patrzę - rozchwiana...

    Ostatnio ciągle piszę. Trochę poezji. Trochę prozy. Odkryłam nowy system zapamiętywania pomysłów, które przychodzą mi do głowy podczas takich czynności, które akurat wykluczają posługiwanie się kartką i ołówkiem, a nawet iPhonem jako cyfrowym notatnikiem. Kiepsko też było z nagrywaniem wielu tekstów, bo a to muzyka z telefonu brzmi w aucie, a to rozmawiam z kimś przez telefon, a to jakieś inne przeszkody. Teraz robię zdjęcia. Skojarzenia. Budynki, ludzie, pojazdy, przyroda. Później, kiedy tylko znajduję chwilę, segreguję i ubieram w odpowiednie słowa. Jest ciekawie. Ale wymaga poprawek. Doskonalę. W miarę możliwości. W miarę upływu czasu, który mi pozostał.
 Chciałabym skończyć rozpoczętą w ubiegłym roku książkę. Wydać w końcu porządny, z licznym nakładem, tom poetyckich wzruszeń. Tak, żeby coś tam po mnie pozostało. Żeby dumny był kiedyś ze mnie mój syn, moja polonistka z liceum i mój siostrzeniec, który mam nadzieję, jeszcze zdąży mnie zapamiętać.
 Kiedyś, właściwie jeszcze nie tak dawno, moje życie wyglądało całkiem inaczej. We wszystkim widziałam szczęście, uśmiech, choćby maleńkie iskierki czy promyki słońca. Teraz jest inaczej. Dorosłam. A ściślej, zestarzałam się. Szybko. Wykończyły mnie sytuacje, które kiedyś nie miały na mnie, aż takiego wpływu. Omijałam je. Spychałam w najciemniejsze zakątki pamięci. Zapominałam z łatwością. Prawie z prędkością światła. Dziś, staczam się na samo dno mojej wrażliwości. Nie ma dnia bez pytań o sens egzystencji, bez łkania w poduszkę. To chore. Zdaję sobie z tego sprawę. Jednak jakoś nie mam czasem ochoty wyjść z łóżka. Nawet przez kilka dni. I patrzę w sufit. Znam ślady po trupach komarów czy pająków na pamięć. Przyjaciele pomagają, owszem, ale przecież każdy z nich ma swoje życie.
 Coraz gorzej dogaduję się z synem. To zapewne moja wina, bo winna jestem zawsze. Wszystkiemu. Kiedyś w poczucie winy wpędzali mnie rodzice. Buntowałam się. Z uśmiechem na ustach. Teraz robi to ktoś inny, ale nie potrafię znaleźć sposobu na uwolnienie się od smutku.
 Coś minęło mnie. Bezpowrotnie.
 Wiem, obnażam tutaj swoje wnętrze, jednak tylko popełniając ten emocjonalny ekshibicjonizm, potrafię dotrzeć w głąb siebie. Nikt inny nie chce mnie wysłuchać wtedy, kiedy ja jestem na to gotowa. Sypiam samotnie. Umrę samotnie.
 Jeszcze nie dziś hehe. Niech się wrogowie nie cieszą tak entuzjastycznie ;) 

Kiedyś leczyłam swoje choroby chęcią życia. Wystarczyło, że coś mi dokuczało, a kiedy skupiłam się na tym, myśląc, wizualizując szybką regenerację, to każdy ból przechodził, a najważniejsze, że nie wracał.
 Dziś nie mam motywacji. Nie cieszą mnie rzeczy. Nie cieszą mnie ludzie. Bo nie ma wśród nich mnie. Bo nie jestem obok tych, obok których chciałabym być. To nic złego przecież, tłumaczę sobie, przecież każdy kogoś rozczarowuje, każdy doznaje przykrości ze strony innych, każdy czasem czuje się nikim. Przechodzi. Na chwilę. I wraca. Ze zdwojoną siłą.
 Chyba najbardziej przytłoczyły mnie twarze. Te twarze, których jedna osoba, potrafi mieć setki. Te twarze, których bym się nie spodziewała. Tych twarze, których jedną uważałam za prawdziwą i której zaufałam z całą swoją naiwnością. Taki ze mnie łatwy, otwarty jak książka, człowiek. Nawet psy o tym wiedzą. Choćby nie wiem jak groźny zwierz, to mi ufa, bo nie noszę masek. Kiedyś wydawało mi się, że moje skrajne zachowania, mogą być odbierane jak maski. Jednak szybko okazało się, że taką mam naturę, że choćbym śmiała się, a w głębi skręcała z rozpaczy, to widać tą moją emocjonalną walkę jak na dłoni. Zwierzęta widzą, tym bardziej, bo mają instynkt. I to taki, który nie jest wypaczony przez ludzki świat. 
Przedwczoraj napisałam wiersz.
 Wbrew temu, co pomyślałam pisząc go, wcale nie jest smutny. Jest o zapominaniu. O tym, że czasem lepiej pochować kogoś w swojej pamięci niż cierpieć. O tym, że jeśli kogoś się kocha, to nie można mu pozwolić się poniżać i wierzyć ślepo, że może i on zacznie nas w końcu darzyć jakimś większym uczuciem. O tym, że takie emocje, takie uczucia, które z niewyjaśnionych przyczyn trwają latami, prowadzą do destrukcji. O tym, że trzeba wiedzieć, kiedy odpuścić, kiedy przestawać dawać kolejną szansę. Podobno było ich ponad czterysta... Straciłam rachubę hehehe.
 To już nie jest istotne. Zwyczajnie mnie obezwładniło. Przyznaję się do tego. Dlatego teraz marzę, żeby napisać wszystko jak najszybciej. W miarę swoich możliwości.
 I zamknąć pewne rozdziały. Zamknąć to życie, którego nie chciałam. Wrócić kiedyś w to miejsce, spojrzeć na zgliszcza i powiedzieć z przekonaniem: Nie żałuję :)
I przypomniał mi się cytat z "Obłoku Magellana". Wiem, że nie każdy lubi Lema. Ja lubię. Taki kawałek wyrwany z kontekstu przytoczę: "Pomyśl wtedy, że mogłeś mieć moje sny i głos i troski i nieznane mi jeszcze pomysły. I moją niecierpliwość i nieśmiałość, że w taki sposób mogłeś mieć świat po raz drugi. A kiedy będziesz tak myślał, nie ważne będzie, żeś nie umiał, czy nie chciał tego mieć. (...)"
Oczywiście ten fragment nie oddaje sytuacji z książki. Ale ja ten fragment lubię. Bardzo.
Teraz nadszedł czas na wspomniany wcześniej wiersz ;)

(nie) zapomnieć

Na przekór

rozumom

moczę

stopy

po szyję

po uszy

do dna

zimna 

jak Twoje

serce

woda

igłami

przekłuwa

tętnice

milcząca

krew

jak Twoje

usta

spływaniem

zabiera

mi życie

a groch

o ścianę

a ręce

związane

a oko

płynie

solą

za krwią

brak

winnych

kary

pokuty

Ty przecież

możesz

się śmiać

znowu

nie wstanę

sufit

znam

cały

a patrzę

już tylko

przez łzy

a co to

jest bliskość?

a co to

jest miłość?

łkam

dziecka 

głosem

bez snu

bez odpowiedzi

bez ciepła

muśnięcia 

dłoni

wspomnień

szczęśliwych

bez wiary

nadziei

nim słońce

wzejdzie

nim kwiaty

przekwitną

kolejne lato

bez Ciebie

ma przyjść

a zima

wybieli

mi twarz

nazrywaj

bzu

tulipanów

pąków

kwiatów

niech przykryją

szczelnie

mój 

w Twojej głowie

grób

06/09/2015

A to dlatego, że nie zapomniałam się uśmiechać ;)